Cześć 47

Witam ludzie! Dzisiaj z rana ponieważ już wstałam i mi się strasznieee nudziło xD Zanim zaczniemy mam kilka ważnych ogłoszeń dla mnie i całego świata xD
1. Pobijamy rekordy! Taaaak właśnie 25 pobiłam aż 3 rekordy na blogu... na najwięcej komentarzy pod postem, na ilość wejść jednego dnia no i pobiłam rekord wejść w miesiącu!
Możliwe że dobije do 3.000 wejść! Może to dla niektórych mało ale nie dla mnie xD Bardzo dziękuje ^^
Rekord dnia wynosi - 246 wejść :D
Rekord komentarzy pod notką to - 33 komentarzy!
Rekord miesiąca teraz wynosi - 2.927 w tamtym miesiącu było 2.531 :D
2. Znów korzystam z twittera! Dawno tego nie robiłam jednak trochę posiedziałam i nauczyłam się xD Jestem debilem i z wszystkiego korzystać nie umiem... jeśli ktoś chce to zapraszam @MissPati125
3. Kłótnia pod rozdziałem 45 była ostra... wiem że powinnam się odezwać ale jak Sylwia mówiła ja nienawidzę kłótni, wolałam nic nie robić ponieważ szkoda mi słów na takie zachowanie. Dziękuje wszystkim którzy mnie wspierali i bronili! Kocham was najbardziej na świecie ♥
4. Co byście powiedzieli jakbym napisała jednorazówkę? Taką jak większość ludzi, jakieś dziewczyny, chłopacy, akcja... macie pomysł o kim może być moja pierwsza jednorazówka?
5. Thx za mega miłe komentarze którymi rozweselacie mnie jakbym dostała 1.000.000$ nawet bardziej mnie rozweselacie nimi xD Staram się też komentować, teraz na bieżąco na wszystkich bloga które kocham! Jeśli zapomniałam skomentować to przepraszam poprawie sie!
6. Mam coraz więcej wejść na bloga co mnie strasznie cieszy! Już niedługo 14.000 wejść czego nigdy sie nie spodziewałam xD Komentarzy ogólnie też jest sporo bo 588 Jesteście boscy!!! :D
7. Jeszcze wczoraj miałam dziwną akcje, gdzieś po 23:00 kiedy siedziałam na twitterze chciałam napisać do jednego z chłopaków, był tylko Carlos ale ta menda mnie nie zauważyła! Przez przypadek skomentowałam post który należał do Sydney - psa Carlosa, no i mi odpowiedziała xD Pies Carlosa mnie kocha a on nie xD Przyznaje się że mi odbijało bo było później i teraz sama się zastanawiam co pisałam. Chcecie się pośmiać to czytajcie *klik*.
Koniec przynudzania zapraszam na rozdział którym będzie wszytko wyjaśnione... i zabijecie mnie xD

- Jak to uciekł! Przecież go zamknęliście! Nie może… - krzyknęłam rozdrażniona.
- Uspokój się i najlepiej nigdzie nie wychodź dla bezpieczeństwa, on jeszcze chce was złapać – rozłączył się i spojrzałam w komórkę. Zdenerwowałam się, kopnęłam w bramę i poszłam pod dom. Oni są pewnie w środku… nie mogę się tam pokazać. Weszłam do garażu, otworzyłam szafkę i wyciągnęłam rzecz której miałam się już dawno pozbyć… zwyczajny mały pistolet. Dlaczego go mam? Trochę długa historia aby ją teraz wyjaśnić… wsiadłam na motor siostry, założyłam kask i pojechałam w miejsce gdzie był sygnał. Wiem że miałam nic nie robić jednak to moja wina i muszę coś z tym zrobić. Robert jest niebezpieczny i może go zabić… dam sobie z nim radę… znowu. Zsiadłam z motoru, rozejrzałam się i weszłam do środka jakiegoś budynku. Zobaczyłam kraty a w środku Lukasa który na mój widok zerwał się na równe nogi.
- Pati uciekaj! – krzyknął jednak nic nie zdążyłam zrobić. Poczułam ból głowy i upadłam na ziemię.
*2 godziny później*
Otworzyłam oczy i zauważyłam przed sobą kraty. Strasznie bolała mnie głowa z której zaczęła lekko lecieć krew. Rozejrzałam się i zobaczyłam Lukasa który siedział obok patrząc przed siebie. Byliśmy zamknięci za kratami i pilnowani przez jakiś gości.
- Matko moja głowa – szepnęłam a chłopak momentalnie spojrzał na mnie.
- Ciesz się że cie nie zabił tak na dzień dobry – jęknął opierając się o ścianę.
- Czemu tutaj siedzisz? – również oparłam się o ścianę.
- Kiedy wczoraj wyszedłem z domu podjechał samochód i zaciągnęli mnie do środka. Nie byłem w stanie z nimi walczyć przez te rany – szepnął.
- Przepraszam za to… - jęknęłam ocierając łzy.
- Był zazdrosny i tyle, w końcu twój chłopak – wzruszył rękami.
- Już nie mój chłopak… - spojrzałam w podłogę.
- Rozstałaś się z nim? – zrobił wielkie oczy.
- Mhm – kiwnęłam głową – Lili i Karolina nie chcą mnie znać, reszta jest zła bo znaleźli narkotyki których się nie pozbyłam, nie mam co się pokazywać ludziom bo wszyscy są wkurzeni – poleciały mi łzy i spojrzałam w górę. Taaa moje życie w tym właśnie momencie jest beznadziejne.
- Zginiemy tutaj – powiedział Lukas.
- Pocieszyłeś mnie teraz, w ogóle co on chce od nas? – podniosłam brew.
- Zemsty… za to co stało się 5 lat temu, za okradzenie go – wzruszył rękami. Czas wszystko wytłumaczyć co nie?
To wszystko stało się z 5 lat temu. Miałam 15 lat i chodziłam do 3 kl. Gimnazjum. Zawsze do szkoły chodziłam z Lilką jednak ona była chora i wyjątkowo poszłam z Lukasem, który chodził do liceum, jednak zawsze mijał moją szkołę po drodze. Przechodziliśmy przez park kiedy jakiś gości podał nam worek i uciekł, był wystraszony tak samo jak my. W środku były narkotyki, skręty, tabletki, proszki, strzykawki… wszystko! Zamiast pójść do szkoły zaciekawieniu spróbowaliśmy tych narkotyków aż w końcu się uzależniliśmy. Mężczyzna chciał odzyskać narkotyki i próbował nas zabić, nie zrobił tego ponieważ obiecaliśmy że odzyskamy te narkotyki. Zaczęliśmy kraść, mierzyć się z innymi, ciągle ćpaliśmy… na końcu zaczęłam chodzić z Lukasem. Pewnego dnia, był to początek sierpnia mężczyzna chciał się nas pozbyć mówiąc że nie ma z nas pożytku… tym mężczyzną był właśnie Robert. Uratował nas Jonny razem z swoją organizacją do której chciał nas przyjąć. Udało nam się okraść Roberta zabierając mu cały towar… te tabletki w szafie właśnie były jego. Kiedy byliśmy już bezpieczni nadal nie mogliśmy się od uzależnić … próbowali wszystkiego jednak nic się nie udawało, mogliśmy nie przeżyć. Lukas zerwał ze mną mówiąc że mnie nie kocha, wtedy postanowiłam wyjechać do Poznania i zacząć wszystko od nowa. Właśnie tam wszystko się zaczęło, moje drugie życie.
Za głupoty z przeszłości będę musiała zapłacić i to prawdopodobnie śmiercią. Zginę razem z Lukasem przez tego potwora przez którego to wszystko się zaczęło.
- Moja słodka Pati i kochany Lukas, jak miło widzieć moich ulubieńców – zaśmiał się Robert. Miałam ochotę się na niego rzucić.
- Nawet nas tak nie nazywaj! – warknął Lukas.
- Jak tam u twojego chłopaka słonko? Brzuszek boli? – zmienił głos i zaczął gadać jak do małego dziecka.
- Zaraz w ryj dostaniesz! – stanęłam przy kratach i próbowałam go dosięgnąć.
- Nie staraj się nawet. Widzę że masz dużo energii i dobrze, przydacie mi się – uśmiechnął się tajemniczo.
- Nie będziemy nic kraść – koło mnie stanął Lukas i opluł Roberta. Dobrze zrobił, polać mu!
- Pożałujesz tego gówniarzu… - warknął Robert i popchnął go tak że uderzył w ścianę i zjechał na podłogę. Wkurzony odszedł a ja szybko klęknęłam przy Lukasie próbując go obudzić.
- Wstawaj!... Obudzi się! – szarpałam go oczekując jakiejkolwiek reakcji.
- Nie krzycz tak – zaśmiał się – mogę być z tobą szczery?
- No jasne… o co chodzi? – zapytałam patrząc na niego.
- Kłamałem wtedy – odpowiedział jednak nie wiedziałam o co chodzi.
- Ale kiedy? – zmarszczyłam brwi.
- Nie przestałem cię kochać, zerwałem abyś mogła odejść i jakoś wszystko naprawić – zmroziło mnie, nie miałam pojęcia co odpowiedzieć! Zostawił mnie abym mogła ułożyć życie od nowa, uratował mnie…
- Lukas… ja i tak… kocham Carlosa – spuściłam wzrok.
- Wiem o tym, pogodziłem się z tym że i tak by to nie wypaliło – uśmiechnął się leciutko.
- Czekaj! Mam komórkę… zadzwonię po pomoc! – krzyknęłam wstając, chwyciłam za komórkę i próbowałam niezauważanie zadzwonić do Jonnego.
- Nie uda ci się! – usłyszałam Roberta który wytrącił mi komórkę z rąk rzucając na podłogę. Zdążyłam do kogoś zadzwonić ale nie mam pojęcia do kogo!
- Odwal się od nas! – krzyknął Lukas wstając.
- Koniec tego dobrego – warknął Robert otwierając celę i wyciągnął mnie ciągnąc za włosy – ty mi się teraz przydarz – uśmiechnął się cwano, jednak przypomniała mi się że mam pewną rzecz ze sobą… mój pistolet.

*Z punktu widzenia Carlosa*

Kiedy wreszcie zabraliśmy wszystkie swoje rzeczy mieliśmy wychodzić z domu. Boje się o Pati, przesadziłem i to bardzo. Zamiast z nią pogadać to pobiłem Lukasa a ona ze mną zerwała. Pewnie teraz nie chce mnie znać, wątpię że ją kiedykolwiek zobaczę. Nagle zaczęła wibrować moja komórka, spojrzałem na ekran i była to Pati! Nie wierzyłem że zadzwoni…  Odebrałem i przyłożyłem do ucha, usłyszałem jakieś krzyki i szelesty.
- Idziesz Carlos? – zapytał Logan stojąc przy drzwiach.
- Słuchajcie tego… to numer Pati – zrobiłem na głośnik a reszta uciszyła się wsłuchując w rozmowę.
- Odwal się od nas! – usłyszeliśmy krzyk jakiegoś chłopaka, był to chyba Lukas.
- Koniec tego dobrego, ty mi się jeszcze przydasz – ten głos… znam go… to był Robert!
- Nie mam zamiaru nic robić! Zostaw mnie wreszcie i wypuść! – słyszałem wyraźnie że to Pati, ten debil znowu ją porwał!
- Zobaczymy czy tym razem któryś z twoich znajomych przeżyje – zaśmiał się cwano.
- Nie… nie masz prawa! Chodzi ci o mnie i Lukasa a nie o nich! – było słychać płacz.
- Teraz zrobisz wszystko co ci każe a nie zobaczysz przyjaciół w kawałkach – powiedział Robert. Nagle rozmowa ucichła, bateria mi się rozładowała! No pięknie, w takim momencie?!
- Trzeba coś zrobić! – krzyknęła Vai.
- Co za Robert? – spojrzała na nas Sylwia wystraszona. Jej nie było kiedy ten debil ją porwał.
- Jakiś koleś który porwał Pati i prawie zabił Carlosa – szepnął James tuląc ją do siebie.
- On wie że będziemy jej szukać, tylko na to czeka – spojrzał na nas Kendall.
- Może mnie zabić, może zrobić cokolwiek ale bez Pati nie mam zamiaru wracać! – warknąłem i wszyłem z domu. Nie dam mu znowu torturować Pati, a jak on jej coś zrobi… nawet nie chce o tym myśleć! Jakoś nie wyobrażam sobie życia bez niej, jest dla mnie wszystkim.
- Carlos cudem przeżyłeś! Lepiej zadzwońmy po policje! – usłyszałem Logana.
- Tym razem się z nim zgadzam, jest przygotowany – wzruszyła rękami Vai.
- Nie jak my – odezwał się jakiś mężczyzna. Odwróciłem się i zobaczyłem jakiegoś wysokiego bruneta w garniturze. Miał może z 36 lat, nie więcej.
- A ty to? – podniósł brew Kendall.
- Taki wuja waszej przyjaciółki, kojarzycie Pati tak? – otworzyłem szerzej oczy – wiem gdzie ona jest…
- No to prowadź a nie gadasz! – krzyknęła Vai biegnąc do niego. Napaliła się na tą akcje jak ostatnio.
- To nie chodzi tylko o porwanie, dzięki mnie żyjecie jeszcze. Wytłumaczę wam to wszystko po drodze… - machnął ręką i poszedł przed siebie. Pognaliśmy za nim i zauważyliśmy wielki samochód do którego wsiedliśmy. Jonny - bo tak się nazywa, opowiedział nam o tej całej akcji, narkotyki, kradzieże o Robercie. Myślałem że zaraz go uduszę!!! Dojechaliśmy w końcu na miejsce, my mieliśmy czekać jednak jakoś nie mogłem. Wiedziałem że on w tym budynku trzyma jedyną osobę którą tak bardzo kocham!
- Idę tam – szepnąłem do reszty otwierając drzwi od samochodu.
- Carlos debilu zwariowałeś?! – uderzył mnie w głowę James.
- Też chce iść! Lubię patrzeć i bić takich pedałów! – uśmiechnęła się szeroko Vai.
- Tylko się rozejrzę i wrócę, muszę zobaczyć ze jest cała – kiwnąłem głową i wyszedłem. Może i byłem wystraszony ale myśl że muszę uratować Pati dodawała mi pewności siebie i odwagi. Przeszedłem przez drzwi i rozejrzałem się po budynku, w tym pokoju nikogo nie było. Niepewnie poszedłem przed siebie kiedy usłyszałem jakiś hałas.
- No kogo jak tu widzę, Pan Pena tak? – odwróciłem się i zobaczyłem Pati! Całą i zdrową! Na szczęście… Stała z wkurzoną miną, miała przy sobie pistolet który wycelowała we mnie… Co ona robi?!
- Pat..Pati… co robisz?... – zapytałem wystraszony patrząc na nią.
- Wiesz, muszę cie zabić, szkoda by było gdybym tego nie zrobiła – zaśmiała się podchodząc bliżej.
- Proszę kochanie nie rób tego, ja… ja przepraszam cie, kocham cię i to bardzo! – błagalnie spojrzałem na nią.
- Myślisz że mnie to teraz obchodzi? – podniosła brew.
- Posłuchaj Pati… chciałem to zrobić i zrobię to ponieważ cie bardzo kocham i chce spędzić z tobą resztę życia – chwyciłem za pudełko i klęknąłem na kolano przed nią, wiem że to może i głupi pomysł ale kocham ją, jak mnie zastrzeli to raczej tego nie zrobię – wyjdziesz za mnie? – otworzyłem pudełko z pięknym pierścionkiem którego szukałem chyba z tydzień, do tego był strasznie drogi ale dla Pati zrobię wszystko. Dziewczyna przestała we mnie celować i spojrzała na mnie zaskoczona.
- Ty żartujesz? – szepnęła a oczy jej się zaczęły błyszczeć.
- Nie, kocham cie najbardziej na świecie. Proszę wyjdź za mnie – kiwnąłem głową uśmiechnięty.
- Nie – odpowiedziała znowu mierząc we mnie pistoletem.