Część 46

Dodaje tak z dnia na dzień bo ferie się kończą i później będzie ciężko z pisaniem... następny będzie chyba w niedziele dodany... Macie czas? xD
No i kryminał idzie wielkimi krokami... coś jeszcze się stanie? No tak xD Wiem jestem okrutna ale... bywa xD 
Piosenka która według mnie fajnie pasuje do tego rozdziału to ta... *klik* posłuchajcie ^^
Pozdrawiam człowieka który po prostu zaskoczył mnie swoją mądrością! Dodał pod ostatnią notką komentarz hejterski... z którego miałam ubaw jak nigdy xD Muszę się przyznać że opisał mnie tak że rozmazałam makijaż xD Nie odpowiedziałam nic bo wątpię abym dobiła twojemu geniuszu... jestem za mała aby coś powiedzieć :(
Bez dłuższych wstępów zapraszam!!!:

*Z punktu widzenia Logana*

Szukaliśmy Carlosa już 3 godziny… Nigdzie go nie ma! Mam nadzieje ze nic mu się nie stało bo inaczej będzie źle, załamalibyśmy się. Może i trochę źle postąpiliśmy że zostawiliśmy Pati ale jakoś nie mam sił na nią patrzeć, nie poznaje jej… Albo nie chciała się przyznać do tego albo udawała inną osobę kiedy ją poznaliśmy. Byłyśmy w parku i zrezygnowani usiedliśmy na ławce, Carlos chyba wyparował…
- Co tak siedzicie!? Trzeba go znaleźć! – krzyknęła Vai patrząc na nas.
- Go nigdzie nie ma! Zrozum że może być wszędzie! – spojrzałem na nią rozkładając ręce.
- Jak jeszcze żyje… - szepnęła Sylwia. Po jej słowach zrozumiałem że Carlos jest do wszystkiego zdolny… nawet aby się zabić dla Pati.
- Nawet tak nie mów… On żyje, znajdziemy go i będzie dobrze! – uśmiechnęła się Vai jednak widząc siostrę spojrzała w podłogę.
- Vai nie martw się – przytuliłem ją mocno.
- Nie mam pomysłu, nie możemy się tak poddać – powiedział James próbując uspokoić Sylwie.
- Szukacie Carlosa? – podeszła do nas dziewczyna o długich blond włosach i ślicznym uśmiechu, pierwszy raz widziałem na oczy tą dziewczynę.
- Pamiętam cię… Ciebie spotkałem w klubie – powiedział Kendall patrząc na nią.
- Tak – zaśmiała się – jestem Jenny, miło mi – podała nam rękę.
- Skąd wiesz ze szukamy Carlosa? – zapytała Vai patrząc na nią podejrzanie.
- Nie ważne skąd, ja to po prostu wiem – uśmiechnęła się promiennie. Ta dziewczyna była jakaś inna, ciągle uśmiechnięta i tajemnicza.
- Wiesz gdzie on jest? – James przytulił mocniej Sylwie.
- Tak – kiwnęła głową – chodźcie za mną – machnęła ręką i poszła przed siebie. Zdziwieni poszliśmy za nią kierując się w stronie wielkiego drzewa. Stanęła przy nim i spojrzała w górę.
- Carlos… Przyjaciele cie szukają – powiedziała to tak łagodnie że nie jedna osoba by mogła zakochać się w tym głosie. Kim ona jest?
-Carlos jesteś tam?! – stanął przy niej Kendall i spojrzał w górę – Carlos schodź!
- Nie chce… - szepnął siedząc na gałęzi drzewa.
- Martwimy się o ciebie! Chodź to pogadamy! – Vai próbowała wspiąć się na drzewo ale jakoś jej to nie wychodziło.
- Zostawcie mnie samego! Lepiej idźcie do Pati… Nie potrzebuje nikogo – wytarł łzy i smutny patrzał przed siebie.
- Pati jest w domu!... Ehhh pokłóciliśmy się z nią! Przyznała się że ćpa i jakoś tak wyszło – jęknął Kendall a Carlos zdziwiony spojrzał na niego – schodź z tego drzewa
- Same kłopoty są – szepnęła Sylwia wtulając się w Jamsa. Carlos po chwili zeskoczył z drzewa i spojrzał na nas.
- Zostawiam was, trzymajcie się – pomachała nam Jenny i poszła przed siebie. Teraz to zaczynam się jej bać.
- Muszę się zobaczyć z Pati – spojrzał w podłogę Latynos.
- To nie najlepszy pomysł zwłaszcza że ona jest w opłakanym stanie, wracajmy lepiej do LA – położyłem rękę na jego ramieniu.
- Ona musi sobie wszystko przemyśleć – dodała Vai.
- Ale to moja wina! Muszę to naprawić! – warknął zły.
- Sama tego chciała… - wzruszył ramionami Kendall. Nie mam pojęcia co dalej zrobimy, chyba wrócimy do domu, zabierzemy rzeczy i wyjdziemy do Los Angeles.

*Z punktu widzenia Pati*

Mam już dość wszystkiego! Nie mam pojęcia co mam teraz zrobić, było już idealnie i nagle wszystko zaczęło się walić… chyba gorzej być nie może. Pierwsze co muszę zrobić to przeprosić Lukasa chociaż wątpię że będzie chciał ze mną gadać. Ogarnęłam się, spojrzałam na komórkę i zobaczyłam sms od mamy „Wrócimy za kilka dni, trzymajcie się tam”. Nawet oni mi nie są w stanie pomóc, chyba zostałam sama już. Kiedy wreszcie doszłam do domu Lili zapukałam kilka razy i otworzyła mi blondynka.
- Jest Lukas? – zapytałam patrząc na jej złą minę.
- Jeszcze się tu pokazujesz jak twój chłopak pobił mojego brata?! Jestem ciekawa kiedy chciałaś powiedzieć mi i Karolinie że jeździłaś sobie do Los Angeles i znasz BTR? – spojrzała na mnie wkurzona, po chwili dołączyła do niej Karolina również zła.
- Dziewczyny nie chciałam żeby tak wyszło, chciałam wam powiedzieć ale jakoś nie mogłam… bałam się że nie zrozumiecie. Logan już dawno mi powiedział że muszę wam to powiedzieć ale jakoś nie miałam odwagi, nie wiem czemu – jęknęłam wycierając łzy.
- W ogóle jak zamierzałaś nam powiedzieć, tamci cię zostawili i przyszłaś do nas? – założyła rękę na rękę Karolina.
- Przez ciebie mój brat zniknął! Wczoraj wyszedł i nie wrócił! – krzyknęła Lili prawie się na mnie rzucając. Matko wszystko to moja wina, chyba jak zawsze.
- Przepraszam was, jesteście dla mnie najważniejsze i nie chciałam aby tak to się stało. Jesteśmy jak siostry! Znamy się Lili od podstawówki, a z tobą Karolina od przedszkola się przyjaźnie… - szepnęłam z łzami w oczach.
- Taaa przyjaźnimy się – przewróciła oczami Karolina.
- Nie przychodź do nas, mamy cię dosyć – Lili zamknęła mi drzwi przed twarzą i poczułam jak łzy coraz bardziej zaczynają mi lecieć. Wszystko się wali i to jest moja i tylko moja wina! Rozstałam się z Carlosem, Lukas uciekł, przyjaciele są na mnie źli… Nie mam już pojęcia co zrobić, może zostało mi tylko jedno wyjście aby wszystkim żyło się lepiej. Usłyszałam moją komórkę, chwyciłam za nią i zobaczyłam że dzwoni Gustavo. Ooo dawno się do mnie nie odzywał, nacisnęłam zieloną słuchawkę.
- Co się stało? – zapytałam wycierając łzy.
- Niestety musimy zakończyć współprace, nie ma cię coraz częściej i po prostu to nie ma sensu. Zrywamy kontrakt – powiedział a mnie zamurowało.
- Ale nie możecie… - szepnęłam do telefonu.
- To koniec – rozłączył się. Teraz to już koniec… nic mi nie zostało. Zrezygnowana kierowałam się w stronę mostu, wiem że to głupie ale co mi pozostało. Wszyscy się ode mnie odwrócili, zostałam sama, nie mam po co wracać nawet do Los Angeles. Byłam na moście, co chwile mijał mnie jakiś samochód, usiadłam się tak że nogi mi zwisały, spojrzałam w dół gdzie była woda. Tak bym chciała wszystko naprawić ale nie wiem jak, nie umiem. Oparłam głowę o rurę która stała koło mnie i zaczęłam nucić piosenkę która przyszła mi do głowy. Chciałabym skoczyć ale jakoś nie potrafię, nie umiem się zabić nie wiem czemu. Wystarczyłoby się wychylić abym spadła i pożegnała się z tym światem który po prostu mnie już wkurza! Wyładowałam swoją złość teraz przyszedł czas aby coś zrobić, nie wiem czy ktokolwiek by za mną tęsknił, jestem potworem i tyle. Wycierając łzy poczułam czyjąś rękę na ramieniu, odwróciłam wzrok a koło mnie usiadła jakaś blondynka patrząc na mnie swoimi niebieskimi oczami. Pierwszy raz ją widzę na oczy.
- Wiem że tego nie chcesz zrobić – szepnęła uśmiechając się do mnie.
- Nie mam wyjścia… mam już dość wszystkiego… całe życie mi się zawaliło – schowałam twarz w rękach.
- Pati samobójstwo niczego nie rozwiąże, chcesz aby reszta żyła z poczuciem winy? Sama zawsze powtarzasz że trzeba się wziąć w garść i wszystko się ułoży – powiedziała spokojnie.
- Kim ty jesteś? – spojrzałam na nią przerażona.
- Jestem Jenny, jestem tu aby ci pomóc. Musisz być silna i pokazać wszystkim że się nie poddasz. Jeśli przyjaciele cię kochają to wybaczą, Carlos tak samo – przytuliła się do mnie a ja odwzajemniłam uścisk. Dziewczyna poprawiła mi humor czego teraz najbardziej potrzebowałam.
- Zastanów się i pamiętaj że skok nie załatwi wszystkiego, to najgorsza rzecz jaką możesz teraz zrobić – wstała podając mi rękę. Otarłam łzy, chwyciłam za nią i wstałam uśmiechając się leciutko.
- Dzięki – jęknęłam patrząc w dół. Zrobiłabym głupotę gdybym skoczyła, ja tego nie chciałam.
- Ciesz się życiem i kieruj się wiarą a wszystko się ułoży – poklepała mnie po głowie, odwróciła się i odeszła. Ta blondynka wysyłała taką dziwną energie jak nikt… to było dziwne jednak miała racje! Nie poddam się i zrobię wszystko aby moje życie się ułożyło… Muszę coś zrobić.
Pewna siebie zaczęłam iść w stronę domu, miałam nadzieje ze jeszcze są tam… Znowu usłyszałam komórkę, to już przesada! Kto znowu chce mnie dobić!? Spojrzałam na ekran i zobaczyłam numer mojego przyszywanego wuja… Jonny, ten sam który uratował mi życie w czasie porwania. Wzięłam głęboki wdech i odebrałam.
- Cześć – szepnęłam modląc się aby to nie było nic poważnego.
- Jest z tobą Lukas? – zapytał zdenerwowany.
- Nie… Lili mówiła że wczoraj wyszedł i nie wrócił – powiedziałam.
- Dostaliśmy sygnał z jego komórki, również Robert uciekł z więzienia – usłyszałam go w telefonie i zakręciło mi się w głowie. On uciekł… ten sam mężczyzna który mnie porwał, który chciał mnie zabić.