Już dawno, dawno, dawno temu miałam tyle wejść... i zaraz znowu wstawie coś z tej okazji. Jednak nie chce zostawiać tej sumy bez żadnej jednorazówki czy niespodzianki.
W tamtym roku dodałam coś na walentynki, ale było takie... dziwne xD W tym roku, napisałam coś, ale tego nie wstawiłam na bloga... więc... na święta, nacieszcie się walentynkami!
Właśnie!
Wesołych Świąt i mokrego lanego poniedziałku ludzie! ♥
- Odkładamy karteczki, koniec czasu – powiedziała Pani opierając
się o swoje biurko. Nasza przecudowna nauczycielka od biologii, na dzień dobry
zrobiła nam niezapowiedziany test. Już czuje że te walentynki będą pechowe.
- Sylwia, co jest w 5 zadaniu? – usłyszałam głos Vai. Odwróciłam się i
zobaczyłam jak niebieska próbuje cokolwiek spisać od czerwonej. Natomiast Sylwia
co chwilę dźgała ją długopisem, aby przestała wpatrywać się jej w kartkę.
- Pani Violette. Myśli Pani że nie widać, ani nie słychać jak próbujesz
ściągnąć pracę od Sylwii – nauczycielka nagle pojawiła się koło dziewczyn.
Szybko wróciłam do swojej kartki, podpisałam trochę nieczytelnie i odłożyłam na
bok.
- Chciałam pożyczyć tylko długopis – broniła się niebieska.
- Dostajesz negatywną ocenę, bez możliwości poprawy – nauczycielka, dosłownie
wyrwała jej kartkę z rąk, po czym zaczęła zbierać prace od reszty.
- Dobrze ci tak – Sylwia wystawiła jej język dumna.
- Nie łatwiej było przepisywać z zeszytu, jak ja to robiłam? – odwróciła się do
nich Jenny.
- Dlaczego ja o tym nie pomyślałam – wkurzona Vai zaczęła pakować zeszyty do
torby jak cała klasa. Kiedy tylko zadzwonił dzwonek, wszystkie wyszłyśmy z
klasy.
- Niedobrze mi przez te walentynki – Vai rozejrzała się po korytarzu. Wszędzie
wisiały serca, były dekoracje walentynkowe, oraz chodziły zakochane pary po
szkole.
- To będzie mój najgorszy dzień w życiu – szepnęła Sylwia opierając się o ścianę
– dostałam 1
- Ciekawe, który pierwszy zaprosi mnie na randkę – zastanowiła się Vai, ignorując
załamanie nerwowe czerwonej.
- Właśnie Pati, czemu siedzisz tak cicho? – szturchnęła mnie Jenny.
- Czuje, że przydarzy się coś dzisiaj złego – rozejrzałam się dookoła. Jedyne
co zobaczyłam to Karolinę i Lucasa którzy rozmawiali przy oknie, później widziałam
inne zakochane pary.
- Nie przejmuj się tak, ktoś cię pokocha – poklepała mnie po głowie dziewczyna.
- Zostaniesz starą panną z kotem – uśmiechnęła się bezczelnie Vai. Wolałam się
już nie odzywać, tylko dalej rozglądałam się po korytarzu. Właśnie wtedy moją
uwagę przykuł James, kierujący się w moją stronę z bukietem róż.
- Pati… - stanął przede mną – mogłabyś się odsunąć, mam sprawę do Sylwii
- Jesteś taki miły – ukradłam mu jedną róże i odsunęłam się.
- Sylwia! To dla ciebie – chłopak podarował jej bukiet róż – mam nadzieje że
dzisiaj wyjdziesz ze mną na walentynkową randkę – uśmiechną się szeroko.
- Dostałam szmatę z biologii – szepnęła nadal załamana, opierając głowę o
ścianę.
- Nie lubi cię – Vai uderzyła go w plecy – szukaj innej, tak głupiej i naiwnej
- Właśnie Vai. Noah i Logan cię poszukują – zaśmiał się cwano, widząc zaskoczoną
minę niebieskiej.
- Sylwia chyba nie usłyszała – Jenny szybko podeszła do czerwonej – James zaprasza
cię na randkę! – krzyknęła jej prosto do ucha.
- Że… James? – szybko się wyprostowała i otworzyła szeroko oczy – mówisz
poważnie? Ty… i… ja? – wskazała na niego, potem na siebie i zrobiła się cała czerwona
– razem?
- Oczywiście jeśli chcesz iść ze mną – wzruszył ramionami – jeśli tak to
napiszę ci w wiadomości o której po ciebie wpadnę – widząc jej szczęśliwą minę,
cicho się zaśmiał i nas opuścił. Sylwia długo nie mogła wyjść z szoku.
- Zgadnij kto to – za Jenny pojawił się Kendall, który zasłonił jej oczy dłońmi
i cicho szepną do ucha.
- Następna ofiara przyszła – wskazała na niego Vai – nigdzie moich ofiar nie widzę
- Ja nawet nie mam swoich ofiar – zastanowiłam się – czeka mnie maraton
romansów dzisiaj! Raz się żyje!
- To Johnny, Carlos, Logan, Noah, Louis, Adam, Max, Zack? – Jenny zaczęła
wymieniać chłopaków z którymi się przyjaźnimy w szkole, jednak ani razu nie
trafiła.
- Jaki Zack? Mamy w szkole jakiegoś Zack’a? – Vai nie mogła wytrzymać z śmiechu.
- Naprawdę nie domyśliłaś się że to ja? – Kendall zabrał swoje dłonie smutny.
- Przepraszam – zaśmiała się niewinnie dziewczyna – zapomniałam że jeszcze ty
mi zostałeś
- To chętnie ci o siebie przypomnę, dzisiaj na kolacji – uklękną przed nią, po
czym pocałował w dłoń – dzisiaj o 18:00 i nie chce słyszeć odmowy – mrugną do
niej i odszedł jakby nic się nie stało. Tym razem zaskoczył nas wszystkie, Jenny
musiała oprzeć się o ścianę aby nie zemdleć.
- Pati, chyba przyjdę do ciebie na ten maraton – szepnęła Vai nadal zaskoczona
wpatrując się w miejsce gdzie przed chwilą stał Kendall.
- Jasne. Zapraszam – kiwnęłam głową, po czym spojrzałam w prawo. Właśnie w moją
stronę kierował się Carlos, po czym odwróciłam głowę w lewo i zobaczyłam Zayn’a.
Ciekawe dlaczego akurat oni, w tym samym momencie, tego dnia, oraz w tą samą
stronę idą. Zrobiłam krok do przodu, aby nie było takiej samej akcji jak z Jamesem,
jednak oni zatrzymali się przy mnie… źle to widzę.
- Zostań moją walentynką – powiedzieli jednocześnie, kierując słowa do mnie.
Otworzyłam szeroko oczy, spoglądając raz na jednego, a raz na drugiego.
Chłopacy popatrzeli na siebie wkurzeni.
- Będzie się działo – Vai pociągnęła mnie do siebie – uważaj bo jeszcze ciebie
pobiją
- Pobiją? – otworzyłam jeszcze szerzej oczy.
- Ona pójdzie ze mną – powiedział spokojnie Carlos.
- Po moim trupie – założył rękę na rękę Zayn – Pati pójdzie ze mną
- Jesteś za głupi dla niej – cicho się zaśmiał latynos.
- Za to nie jestem ciotą jak ty – wystawił mu język po czym zaczął się śmiać na
cały głos.
- Czekajcie – stanęłam pomiędzy ich – jesteście przyjaciółmi z jednej klasy,
nie będziecie się kłócić – założyłam rękę na rękę – spędzam walentynki sama,
ewentualnie z Vai – wskazałam na niebieską która nam pomachała – możliwe że pójdę na
spacer, ponieważ ma być parada. Ale nie z wami – spojrzałam wrogo na nich, po
czym pewna siebie odeszłam koło Sylwii i Jenny.
- To oznacza wojnę – powiedział oschle Carlos.
- Zniszczę cię – dodał Zayn. Wymienili się wrogimi spojrzeniami, po czym każdy
z nich odszedł w innym kierunku. Nie chce wybierać między nimi, zwłaszcza że
nie umiałabym tego zrobić.
- Spokojnie Pati, nie zostawię cię – poklepała mnie po ramieniu Vai, po czym
spojrzała w komórkę odczytując sms którego właśnie dostała – jednak cię
zostawię – kiwnęła głową z śmiechem.
- Który do ciebie napisał? – jęknęłam przybita.
- Logan napisał że ma dla mnie niespodziankę – pomachała komórką – tylko Noah
jeszcze nie przyszedł z czekoladkami. Myślałam że na historii coś zjem –
schowała telefon.
- Coś mi się zdaje że będę mieć męczący dzień – oparłam się o ścianę – ziemia
do Sylwii i Jenny – potrzęsłam nimi leciutko – to tylko randki
- Ogarnijcie się! – Vai uderzyła każdą z liścia, po czym wpatrywała się w nie
jakby nic się nie stało.
- Idiotka! – krzyknęły jednocześnie do niebieskiej, nagle budząc się z transu.
*Z punktu widzenia Vai*
Nareszcie skończyły się lekcje! Jestem wściekła na Logana,
tak samo jak na Noah. Od rana nie widziałam żadnego z nich. Jak tylko spotkam
któregoś, to zamorduje.
- Vai nie myśl tyle, bo mózg ci się przegrzeje – zaśmiała się Jenny.
- A ona ma mózg? – spytała Sylwia, kiedy oberwała ode mnie z ręki w głowę.
- Cicho – przymrużyłam oczy, wpatrując się na dziewczyny wściekła – myślę jak
zabić pewne osoby
- Właśnie jeden z nich tutaj idzie – Pati wskazała przed siebie. Uśmiechnięty Noah,
kierował się w naszą stronę z bukietem róż, oraz bombonierką w kształcie serca.
Jestem ciekawa jakie ma wytłumaczenie.
- Dla mojej różyczki – podarował mi prezenty – najlepszego z okazji Walentynek
- Po co mi róże? – podniosłam zdziwiona brew wpatrując się w róże – bombonierkę
możesz dać, głodna jestem
- Ja chętnie zabiorę róże! Będę mieć ich więcej – koło nas pojawiła się Sylwia,
która z uśmiechem zabrała róże, po czym uciekła.
- Spóźniłeś się Noah – otwarłam pudełko i zaczęłam jeść – Logan napisał do mnie
wcześniej – wzruszyłam ramionami.
- Wcześniej? – otworzył szeroko oczy – ale wybierasz mnie… prawda?
- Zastanowię się – ominęłam go razem z dziewczynami, po czym konturowałyśmy
drogę do domu.
- Wredna jesteś – powiedziała po chwili Jenny.
- Wiem o tym – uśmiechnęłam się szatańsko.
- Podzieliłabyś się chociaż czekoladkami – pojawiła się przy mnie Pati, która
próbowała sięgnąć po czekoladkę. Szybko uderzyłam ją w dłoń i odsunęłam od
siebie.
- Sama znajdź chłopaka który kupi ci czekoladki – wystawiłam jej język. Nie
spodziewałam się tego, że po moich słowach, pojawią się przed nami Carlos i Zayn
z czekoladkami. Cały czas, któryś skorcił wzrokiem drugiego, albo go popchnął.
- Może teraz wybierzesz któregoś? – spytał Carlos.
- Wiadomo że mnie wybierze, po prostu nie chce sprawić abyś płakał – ciemnowłosy
poklepał go po głowie z śmiechem.
- Możecie nam wreszcie zejść z oczu? Żadnego z was nie zabierze, jesteście
idiotami – założyłam rękę na rękę wkurzona.
- Właśnie Vai, mam list dla ciebie, od Logana – Carlos wyciągnął jakąś kartkę z
kieszeni, po czym podszedł do mnie i mi ją podał.
- To Logan umie pisać? I to listy? – zdziwiła się Sylwia.
- Dobra Pati, nic nie widzi więc możesz wybrać mnie – szepną do niej Zayn,
jednak na tyle głośno że każdy go usłyszał.
- To się nie liczy! – powiedział Carlos, spoglądając na niego wkurzony.
- Dosyć tego – podeszłam do nich, po czym zabrałam czekoladki – zejdźcie mi z
oczu, teraz – przymrużyłam oczy, przez co posłuszna dwójka szybko uciekła.
- Nie wiem co robić! – warknęła Pati, odwracając się w naszą stronę cała
czerwona – mam mętlik w głowie przez nich – zabrała ode mnie jakieś czekoladki
i zaczęła jeść.
- Ty lepiej opowiadaj co chce Logan! – spojrzała na list zaciekawiona Sylwia.
- Może jakiś wiersz. Chociaż Logan romantyk to jest jak przeciwieństwo –
zastanowiła się Jenny.
- To nie wasza sprawa – odsunęłam się od nich – wrócę później do domu –
pokręciłam głową po czym skierowałam się w zupełnie inną stronę. Otworzyłam
kopertę, po czym zobaczyłam jakąś mapkę, oraz numerki w poszczególnych
punktach. Temu idiocie się chyba nudzi… jednak z ciekawości może sprawdzę te
miejsca.
*Z punktu widzenia Sylwii*
Tak jak kazał James, tak zrobiłam. Napisałam do niego sms,
że chętnie z nim gdzieś pójdę. Zostawiając Pati samą w domu, pokierowałam się z
nim prosto do kina. Na szczęście wybrał horror „Krwawe Walentynki”.
- Ten film… wcale nie jest… straszny – szepną do mnie James.
- Ponieważ to są dopiero reklamy – zaśmiałam się. W kinie były same pary, nie
można było zobaczyć samotnej osoby. Wszyscy wtuleni w siebie, czekający aż
seans filmowy się zacznie.
- Pamiętaj, zawsze w czasie filmu możesz się przytulić. Obronię cię – poruszał
znacząco brwiami, przez co aż zrobiło mi się gorąco.
- Dzięki – leciutko się uśmiechnęłam, po czym spojrzałam w ekran. Właśnie
zaczyna się horror! Poczułam nagle jak James złapał mnie za rękę. Okropnie się
trząsł… czyżby bał się horrorów?
- Nie bój się Sylwia, to tylko film – powiedział nerwowo, próbując zerkać na
ekran.
- Ja się nie boje – dodałam spoglądając na niego – na pewno wszystko dobrze?
- Jest świetnie – kiwną głową, właśnie wtedy w filmie rozniósł się krzyk, przez
co wystraszony chłopak mocno się do mnie przytulił.
- Nie bój się – poklepałam go po głowie, jednak przy następnym krzyku sama się
wystraszyłam i przytuliłam do niego.
- Siema, co robicie? – nagle za nami pojawiła się Vai. Razem z Jamesem
zaczęliśmy krzyczeć na całe kino, oraz rozsypaliśmy popcorn na rząd przed nami.
- Vai! Nie strasz nas idiotko! – spojrzałam na nią przerażona.
- Zamknijcie się, niektórzy tu film oglądają – zmierzył mnie wzrokiem jakiś mężczyzna
cały od popcornu, po czym wrócił do filmu.
- Czego tu chcesz Vai? – James szybko się ogarnął.
- Więc szukam… klucza – Vai spojrzała na jakąś kartkę, po czym zbliżyła się do
mnie, sięgnęła do mojej torebki i wyciągnęła jakiś mały, złoty kluczyk –
ciekawe jak Logan go tam ukrył
- Idź stąd – przymrużyłam oczy.
- Całuj ją James, całuj – zaśmiała się – widać że brakuje jej miłości –
poklepała go po głowie po czym zniknęła nam z oczu. Westchnęłam głośno, po czym
znowu zaczęłam oglądać film razem z Jamesem film.
*Z punktu widzenia Jenny*
Kendall zabrał mnie na romantyczną kolacje do najlepszej
restauracji w mieście. Słyszałam że już od miesiąca nie można zarezerwować
stolika na ten dzień. Widocznie bardzo mu zależało aby tutaj przyjść.
- Nie musiałeś mnie aż tutaj zabierać – powiedziałam wchodząc do środka.
- Chce abyś zapamiętała ten dzień jak najlepiej – złapał mnie za rękę, po czym
zostaliśmy przywitani przez kelnera, który wskazał nam stolik i nas do niego
zaprowadził. Kendall odsunął moje krzesło, abym mogła usiąść, i sam usiadł się
naprzeciwko mnie.
- Jest tutaj cudnie – oparłam łokciami o stół, po czym zaczęłam wpatrywać się w
chłopaka uśmiechnięta.
- Dla ciebie wszystko – odwzajemnił to, po czym zrobiłam się cała czerwona.
- Jenny! Kendall! – usłyszałam swoje imię. Spojrzałam w prawo po czym
zobaczyłam Lili i Mike którzy siedzieli kilka centymetrów od naszego stolika.
Jak to możliwe że nie widziałam ich wcześniej.
- Lili, dawno cię nie widziałam – pomachałam jej – nie spodziewałam się was, w
takim miejscu
- Ty mi nic nie powiedziałaś że kręcisz z Kendallem. Jestem z ciebie taka dumna
– myślałam że po jej słowach zapadnę się cała pod ziemię.
- Nie przejmuj się Jenny, ona tylko żartowała – chłopak próbował mnie trochę
uspokoić.
- Prawdziwy mężczyzna – usłyszałam głos Josha.
Otworzyłam szeroko oczy i zobaczyłam go, kawałek dalej razem z Kingą. Później
widziałam Jonnego z Natalią, nawet Lucas i Karolinę.
- Cała szkoła tutaj przyszła? – rozejrzałam się po restauracji. Zamurowało mnie
to.
- Chociaż będzie weselej – dodał również zaskoczony Kendall.
- Jasne. Zwłaszcza jak będą wtrącać się w każde zdanie, ponieważ będą wszystko
słyszeć – kiwnęłam głową.
- Pomożemy ci w randce tylko – zaśmiała się Lili.
- Nie staraj się nawet mała, jesteś za słaba dla niego – Kinga spojrzała w moją
stronę znacząco.
- Zostaw ją, zajmij się lepiej Josh’em – zacisnęła pięści Lili.
- Gdzie jest moje jedzenie?! Umieram z głodu – Lucas położył się na stoliku
załamany.
- To nie znaczy że chciałem cię zaprosić, ale skoro nalegałaś – Johnny speszony
spojrzał w inną stronę.
- Wcale cię o nic nie prosiłam – Natalia zrobiła dokładnie to samo co on.
Wymieniłam się znaczącym spojrzeniem z Kendall’em, po czym oboje spojrzeliśmy
na talerz. Coś mi się zdaje że ta randka będzie katastrofą.
*Z punktu widzenia Pati*
Dziewczyny zostawiły mnie samą, świętując Walentynki.
Postanowiłam i tak pójść na ten mały festyn z okazji tego dnia. Ma być wesołe
miasteczko, fajerwerki, po prostu wielka impreza. Usłyszałam nagle hałas, było
już ciemno, a ja szłam sama przez park. Wystraszona spojrzałam w tą stronę, po
czym poczułam czyjś oddech na karku.
- Cześć Pati – usłyszałam znajomy głos, odwróciłam się i zobaczyłam latynosa.
- Co tutaj robisz? Wystraszyłeś mnie – odetchnęłam z ulgą.
- Właśnie idę na paradę. Tak samo ja ty, prawda? To świetnie się składa, możemy
iść razem – uśmiechną się do mnie promiennie.
- Czy aby na pewno nie idziesz na nią, dlatego że w szkole mówiłam że chce iść?
– założyłam rękę na rękę, podnosząc jedną brew do góry.
- Nie wiem o czym mówisz – podrapał się po głowie nerwowo – lepiej chodźmy
- No dobrze – wydało mi się to wszystko podejrzane, jednak poszłam z nim – mam
nadzieje że nie jesteś zły za tą akcje w szkole, no i po szkole – spojrzałam w
podłogę – po prostu ciężko byłoby mi wybrać któregoś… z was – odwróciłam głowę,
i dopiero wtedy zorientowałam się że idę sama. Mam nadzieje że nie mam już
halucynacji przez to wszystko.
- Co za zbieg okoliczności, baby – nagle ktoś objął mnie ramieniem. Spojrzałam
na tą osobę, i był to Zayn.
- Ty też jesteś halucynacją? – miałam wystraszony wyraz twarzy.
- Ja jestem prawdziwy, księżniczko – wystawił mi język – niebezpiecznie tak
samej chodzić po parku – zaczął mnie prowadzić w stronę parady. Byłam tak
zaskoczona że nie miałam nawet siły się o nic pytać, ani temu opierać.
- Zayn! – usłyszałam krzyk Carlosa. Przed nami stał latynos, cały poszarpany, w
liściach, oraz miał na sobie jeszcze sznurki.
- Co tam robiłeś Carlos? Nie spodziewałem się ciebie tutaj – chłopak skorcił go
wzrokiem – możesz nas nie śledzić?
- A ty możesz mnie w krzakach nie związywać!? – Carlos bardzo się wkurzył na
niego. Ich kłótnie przerwała Vai, która z drzewa spadła prosto na latynosa.
- Mam ten cholerny klucz! – uśmiechnęła się – dzięki Carlos za lądowanie –
podniosła się – powodzenia Pati, spadam stąd – podeszła do mnie, uderzyła w
ramie i zniknęła z moich oczu. To była dopiero dziwna akcja.
- Jesteście okropni - odsunęłam się od Zayn’a
– mówiłam że macie się nie kłócić – przewróciłam oczami po czym sama
pokierowałam się na paradę, omijając umierającego Carlosa. Wkurzyli mnie.
*Z punktu widzenia Sylwii*
Po filmie, chociaż mało co z niego pamiętam, ponieważ cały
czas zasłaniałam oczy, postanowiliśmy udać się na spacer po parku. Co chwile
można było minąć jakieś zakochane pary, oraz ozdoby walentynkowe. Było po
prostu bardzo romantycznie.
- Wybacz Sylwia – szepną po chwili James. Przybity cały czas wpatrywał się w
podłogę.
- Ale o co chodzi? – spojrzałam na niego dziwnie.
- Chciałem zrobić na tobie wrażenie, ale z tym horrorem to był niewypał –
chwycił mnie delikatnie za rękę. Zarumieniłam się i cicho zaśmiałam.
- Nic się nie stało… - zaczęłam, kiedy rozdzieliła nas wkurzona Pati – Pati! Co
ty robisz?!
- Czuje jakby mi miała głowa zaraz wybuchnąć, przepraszam – nerwowo zaczęła
znowu iść w przeciwną stronę.
- Więc wracając do twoich przeprosin, to przecież nic… - próbowałam znowu
skończyć to zdanie gdy usłyszałam krzyk. Spojrzałam pod nogi i okazało się że nadepnęłam
Carlos’a.
- Jak ty chodzisz? – spojrzał na mnie wkurzony, po czym szybko wstał, ścierając
kurz.
- On się dobrze czuje? – James wskazał na latynosa.
- On nigdy dobrze się nie czuje – pojawił się koło nas Zayn – a skoro nie jest
zdolny do chodzenia, to na razie! – wystawił nam język po czym uciekł.
- Zostaw Pati w spokoju! – Carlos nagle odzyskał siły, po czym z bólem zaczął
gonić Zayna.
- Nie chce wiedzieć co tam się stało – pokręciłam przecząco głową, trochę
zmieszana.
- Nigdy się tego nie dowiemy – ruszyliśmy znowu w Jamesem przed siebie, nadal
trzymając się za ręce. Może doczekam się aż on wykona jakiś krok. Zawsze można
iść do jego domu na chwile.
- Jak było na filmie? – za nami pojawiła się Vai, po czym mocno uderzyła w
plecy z śmiechem.
- Ile razy jeszcze nam przeszkodzisz!? Śledzisz nas? – podniosłam zdziwiona
brew.
- Nie interesuj się co robie. Potrzebuje kluczyków – niebieska wyciągnęła z
kaptura Jamesa następny kluczyk – zamorduje Logana za to
- Więc po co to robisz? – spytał James.
- Chce wiedzieć co dla mnie przygotował – pokręciła głową – jesteście idiotami,
idealnie się dobraliście – zaśmiała się, po czym tak szybko zniknęła, jak szybko
się pojawiła.
- Ciekawy jestem kto jeszcze nam przeszkodzi – załamał się James – to miał być
wieczór tylko we dwoje
- Można było się tego spodziewać - wzruszyłam ramionami – nie przejmuj się tak,
jest świetnie – leciutko się do niego przytuliłam.
- Sylwia może… przejdziemy się w stronę mojego domu? – szepną mi do ucha
chłopak.
- Czytasz mi w myślach – zaśmiałam się cicho, po czym poszliśmy przed siebie.
*Z punktu widzenia Jenny*
- Zaraz rozwalę tą restaurację! Gdzie moje jedzenie?! –
znowu usłyszałam krzyki Lucasa.
- Musisz najpierw coś zamówić – jęknęła Karolina trochę podenerwowana.
- Tą sukienkę to w jakimś lumpeksie znalazłaś? – zaśmiała się bezczelnie Kinga,
kierując te słowa do Lili.
- Twoja wygląda jakbyś wyciągnęła ją z śmietnika – odpowiedziała jej, po czym
znowu zaczęła słodko wpatrywać się w Mike.
- Bo miłość to prawdziwy mężczyzna – krzykną Josh.
- Jest ciekawie, prawda Jenny? – Kendall spojrzał na mnie załamany.
- Oczywiście. To najlepsza kolacja w życiu – uśmiechnęłam się sztucznie po czym
wróciłam do jedzenia spaghetti, tak samo jak chłopak.
- Mogłabyś mnie nie kopać? – po chwili przestał jeść.
- Przecież cię nie kopie – po czym poczułam ból w nodze. Spojrzałam pod stolik,
gdzie siedziała Vai próbująca coś odklęć spod stołu.
- Macie coś do jedzenia? – spytała niebieska.
- Co tutaj robisz? – powiedzieliśmy jednocześnie.
- Nie widać? Śledzę was – wystawiła nam język, po czym udało jej się odkleić tą
rzecz – nareszcie!
- Następna co przyszła zniszczyć nam randkę – załamałam się.
- I tak jest zniszczona – wyszła spod stołu, zabrała ode mnie łyka szampana i kawałek
pieczywa.
- Twoja jest niby lepsza? – podniósł cwano brew Kendall.
- Nie widać? – zaśmiała się po czym opuściła szybko restauracje. Naprawdę byłam
zaskoczona tym wszystkim, na szczęście chłopak to wyczuł i chwycił mnie za
rękę.
- Gdzie jest moje jedzenie?! – znowu krzykną Lucas na całą restauracje.
- Musisz najpierw coś zamówić idioto! – uderzyła go w głowę Karolina. Wtedy
romantyczny, oraz magiczny nastrój prysną… i znowu się załamałam.
*Z punktu widzenia Pati*
Udało mi się dostać do wesołego miasteczka. Może i wszystko
było związane z parami, ale nie przejmowałam się tym. Od razu miałam zamiar
wejść na wszystkie kolejki, po czym później iść na długo wyczekiwaną paradę.
Naprawdę było bardzo dużo ludzi, aż los chciał abym na kogoś wpadła.
- Księżniczka! Może chcesz waty cukrowej? – już domyśliłam się o kogo chodzi.
Spojrzałam na niego na początku przepraszająco, później jednak trochę zła.
- Dziękuje – zabrałam watę i zaczęłam ją jeść – znowu macie zamiar się bić?
- Spróbujemy się opanować – koło niego pojawił się Carlos z colą, którą mi
podał – przepraszamy za wcześniejsze zachowanie
- Skoro już cię spotkaliśmy, to może przejedziesz się ze mną tunelem miłości? –
Zayn przybliżył się do mnie.
- Za blisko stoisz – Carlos odsuną go ode mnie – pojedzie ze mną – złapał mnie
za jedną rękę, a Zayn za drugą. Właśnie tak siłą zaciągnęli mnie w kierunku
tunelu.
- To chyba nie jest najlepszy pomysł – szepnęłam cały czas czerwona. W łódce,
zmusili mnie do siedzenia na środku, a sami cały czas się szarpali. Poczułam
się jak poszkodowana!
- Jesteście gotowi? – operator dźwigni spojrzał na nas dziwnie, widząc parę
3-osobową.
- Ja chyba mam chorobę morską, wybaczcie – udało mi się wyjść z łódki w
ostatniej chwili. Zanim chłopacy ogarnęli że mnie nie ma, łódka dawno ruszyła. Zaczęłam
się śmiać na cały głos, już widzę ich miny jak będzie po wszystkim.
Czekałam na nich chwilę, po czym łódka się zatrzymała, a z niej wyszli
chłopacy, mieli zmieszane miny, byli wkurzeni, rozczarowani, oraz zaskoczeni.
Nic tylko płakać z śmiechu.
- Jak było? – wytarła łzę, próbując trochę powstrzymać się od śmiechu.
- Nikomu o tym nie mów – wskazał na mnie Carlos.
- Nigdy o tym nie wspominaj – dodał Zayn. Widać że aż dreszcze im przeszły po
ciele, cieszę się że ja nie musiałam płynąc tą łódką.
- Ile misiów! – zachwycona spojrzałam na nagrody, w tych grach w wesołych
miasteczkach.
- Wygram ci takiego – objął mnie ciemnowłosy.
- Prędzej mi się uda – przymrużył oczy Carlos, wykupił kilka rzutów i razem z Zayn’em
zrobili „wojnę” kto więcej razy wygra.
- Dawaj ten kluczyk! – usłyszałam krzyk Vai, która próbowała od właściciela
jednej z budek wymusić nagrodę.
- Musisz najpierw zbić wszystkie puszki – powiedział trochę wystraszony.
- Vai, nudzi ci się znowu? – stanęłam przy niej.
- Gram w to już piąty raz a ten idiota nie chce dać mi nagrody! Tylko jedna
puszka mi została! – warknęła wkurzona.
- Musisz zbić… wszystkie – właściciel prawie dostał zawału, kiedy niebieska
uderzyła z całej siły w blat – proszę – podał jej kluczyk, po czym się schował.
- Nareszcie mam wszystkie! – podniosła rękę do góry szczęśliwa i uciekła.
- Zignorowała mnie… - szepnęłam do siebie smutna. Kiedy tylko się odwróciłam
zobaczyłam chłopaków. Każdy z nich mógł mieć po 10 maskotek, które mi
podarowali. Jednak pod wpływem ciężaru, upadłam na ziemię.
- I co zrobiłeś?! – jednocześnie krzyknęli na siebie i zaczęli się szarpać.
- Wiecie co? – podniosłam się, jakoś udało mi się zabrać te zabawki zła, po
czym przybliżyłam się do nich – wkurzyliście mnie już. Idę do domu –
przymrużyłam oczy po czym odeszłam pewna siebie.
*Z punktu widzenia Vai*
Logan kazał szukać mi z 10 małych kluczyków. Cały dzień
męczyłam się aby je znaleźć, jednak nareszcie mi się udało! Mapka pokierowała
mnie do jakiegoś sklepu, gdzie właściciel wymienił te kluczyki, na jeden duży,
oraz dał następną mapę. Znudzona już tym wszystkim, zabrałam klucz, otworzyłam
następną mapę i próbowałam znaleźć miejsce do którego mnie prowadziła. Jednak…
był to dom chłopaków. Nie pukając do
drzwi, weszłam do środka i zaczęłam się rozglądać. Żadnego z nich nie
widziałam, jedyne co mnie zaskoczyło, to zapalone światła oraz strzałki na ziemi.
Zamknęłam drzwi, po czym poszłam za kreskami które prowadziły mnie do pokoju Logana.
Próbowałam otworzyć drzwi, jednak były zamknięte. Wtedy zabrałam klucz, po czym
weszłam do środka i… kompletnie mnie zamurowało. Logan leżał na łóżku,
przywiązany był do niego linami. Do tego był nagi, jedynie przykryty kocem,
wokół niego leżały płatki róż, oraz zapalone świece na szafce. Momentalnie
wszystko zaczęło zamazywać mi się w oczach, prawie bym zemdlała!
- Jestem cały twój – uśmiechną się do mnie znacząco, po czym cicho zamruczał.
- Dobrze się czujesz? – otworzyłam szeroko oczy i głośno przełknęłam ślinę.
- Chodź do mnie, zabawimy się – przygryzł dolną wargę, przez co jeszcze
bardziej zakręciło mi się w głowie.
- Skoro dajesz takie propozycje – usiadłam na łóżku, zniżyłam się nad jego
twarzą, prawie go całując… jednak po chwili się wyprostowałam trzymając jego
portfel w rękach, który leżał na szafce obok – kazałeś mi cały dzień biegać za
kluczykami, przez co jestem głodna – kiwnęłam głową i wstałam – pójdę coś
zjeść, skoro jesteś cały mój, to zaczekasz
- Nie chodziło mi o to… No proszę, Vai – spojrzał na mnie błagalnie, po czym
zaczął się szarpać – zostaw mój portfel
- Nie. Nie słucham się zboczeńców – założyłam rękę na rękę.
- Ani trochę nie chcesz spędzić ze mną nocy? – zdziwił się.
- Może trochę… ale jestem za bardzo głodna – chwile się zastanowiłam.
- Co do cholery… się tu dzieje? – za mną stała cała czerwona Sylwia i James,
który widząc Logana, szybko zasłonił czerwonej oczy.
- Masz widownie – zaśmiałam się złowrogo.
- Vai nie zostawiaj mnie! – krzykną załamany Logan.
- Ja… ja już może pójdę… gdzieś – szepnęła Sylwia, po czym chwiejnym krokiem
pokierowała się do wyjścia.
- Udanych walentynek mistrzu – pokiwałam Loganowi, po czym zrobiłam to samo co Sylwia,
zostawiając go z Jamesem.
Razem z kuzynką doszłyśmy do domu… który cały był zapełniony misiami. Na
kanapie siedziała wkurzona Pati, oraz załamana Jenny.
- Udane walentynki były? – spytała brunetka, widząc nas w drzwiach.
- Chyba mam zawał – szepnęła Sylwia – na pewno mam zawał – oparła się o ścianę
czerwona – on był… i zostawiłam… z Jamesem – otworzyła szeroko oczy, po czym
zjechała na ziemię.
- Możemy zamówić sobie kurczaki, Logan płaci – pomachałam portfelem.
- Już nigdy nie pójdę do restauracji, ani nie pokaże się w szkole – rozłożyła
się na kanapie Jenny. Dowiedziałam się jak każda z nas spędziła walentynki, po
czym mogę spokojnie powiedzieć że faceci nie powinni wymyślać randek. Na
szczęście dzięki Loganowi, zamówiłyśmy kurczaki, kupiłyśmy piwo, i bawiłyśmy
się jak na normalne walentynki przystało.
