Horror - 20.000 wejść!

Po tytule domyśliliście sie czemu tak krzywię mordę? Ciesze sie jak głupia bo jest już tyle wejść! Bohaterowie byli dodanie 1 sierpnia i od tego momentu nabiliście tyle wejść że aż płakać z szczęścia. Kocham was ludzie, wariaci, nawet pedofilii kocham! A co mi tam raz się żyje!!!
Teraz tak na poważnie... tak zrobię się przez to zdanie poważna i nie bać się to chwilowe. Nie sądziłam, na prawdę nie miałam pojęcia że ten blog tak daleko zajdzie. Miał być o czymś innym, zaczęłam dodawać rozdziały i tak wyszło. Chce podziękować wam wszystkim za wchodzenie i czytanie go. Litanie typu "jak to się wszystko stało" napisze jak minie rok od pierwszego rozdziału. Dzięki osobą które dodawały mnie, moją osobę xD do jednorazówek, rozdziałów itd... wiele to dla mnie znaczy ♥
OK koniec powagi jedziemy z zabawą! Wooohooo itd itd...

Dobra część wesoła minęła... na blogu jest prawie 850 komentarzy no i 20.000 z czego się strasznie ciesze! Nie wiedziałam tylko co dać z tej okazji... jednak przypomniałam sobie że kiedyś napisałam horror ^^ Może i nie jest straszny bo nie pisze profesjonalnie ale przeczytajcie i spróbujcie nie śmiać się xD Polecam do tego tą piosenkę! Jakby ci to rąbanina wiec jak ktoś nie lubi to niech sobie włączy swoją "straszną" muzykę :D

Jeśli to czytasz to tylko na swoją odpowiedzialność… jeśli stwierdzisz ze to nudne to sorka za rozbawienie i takie inne rzeczy xD Starałam się i to bardzo. Natomiast jeśli wywołam pojawienie się zjawisk paranormalnych w twoim domu to nie moja wina i masz pecha. Jednorazówkę należy czytać wieczorem przy zgaszonym świetle przy muzyce która powoduje nie radość ale strach.
Zawały i inne dolegliwości proszę zgłaszać do lekarza i skonsultować się z księdzem ponieważ możesz mieć problem… Zapraszam na jednorazówkę: „Dom strachu i tajemnic”
---------------------------------------------------------------------

Zastanawialiście się kiedyś nad krainą zmarłych? Tą granią między światem żywych a umarłych… Mało prawdopodobne aby ktoś lub coś przekroczyło tą granice ale jeśli tak to co wtedy? Duchy próbują skontaktować się z nami od setek lat, te dobre i te złe. Doprowadzają do strachu i ratują nas przed demonami… Czyżby duchy były złe?
Mam na imię Malina i nie wierzyłam w nie od kiedy nie spędziłam tej pamiętnej nocy w moim własnym domu… nocy strachu, tajemnicy. Teraz panuje tu spokój ale wtedy mój własny dom zamienił się w istny horror.
Jak na 16 letnią dziewczynę często zostawałam w domu. Rodzice jeździli do znajomych, rodziny, na wieczorki a ja opiekowałam się moim 7 letnim bratem Adamem. Uwielbia mnie straszyć jednak jestem od niego lepsza. Uważają mnie za takiego małego demona który nie boi się jakiś duchów, zjaw, demonów i innych wymyślonych głupot.
Cofnijmy się do dnia 9 marca kiedy to wszystko się zaczęło.
Siedziałam w moim pokoju czytając książkę i słuchałam muzyki. Nie ma nic lepszego niż horrory w formie powieści. Do mojego pokoju weszła mama a ja szybko wyjęłam słuchawkę z ucha.
- Zostaniesz dzisiaj sama w domu. Adam nocuje u kolegi a ja z tatą jedziemy na wieczorek – powiedziała mama.
- Jasne ze zostanę… i tak nie mam zbytnio co robić – jęknęłam patrząc na nią.
- Zostawię ci pieniądze jakbyś chciała zamówić pizze – poklepała mnie po głowie i wyszła. Zaraz będę miała święty spokój od brata, rodziców i wszystkich ludzi na świecie!
*2 godz później*
Jest już 19 a ja nie mam co robić! Z umiłowaniem weszłam do domu po tym jak zamówiłam pizze i skierowałam się do swojego pokoju kiedy usłyszałam jakiś szelest i pukanie w klawiaturę u pokoju Adama. Świeciło się światło i było słychać cichy chichot brata. Uśmiechnięta weszłam do pokoju i zamknęłam drzwi. Zabrałam kawałek do ręki i włożyłam do ust.
- Chwila… Adama w domu nie ma… wiec kto… - powiedziałam do siebie kiedy usłyszałam głośny krzyk i jakby płacz. Wystraszona odsunęłam się od drzwi które zaczęły się trząść i po chwili się otworzyły. Nikogo nie było widać ani słychać… cisza i pustka. Podeszłam bliżej i poczułam coś mokrego na podłodze, uklękłam i przejechałam ręką… była to krew… ale czyja krew? Spojrzałam powoli na drzwi i na samym dole zauważyłam ślady od pazurów! Jakby ktoś chciał wydrapać te drzwi! Była na nich krew… przyjrzałam się i zauważyłam napis, „Help me!”. Wystraszona zamknęłam drzwi i szybko się odwróciłam widząc dziecko! Małe, blade dziecko. Miało zakrytą twarz i chyba płakało.

-Kim jesteś? – zapytałam wystraszona ale jednak osoba nic nie powiedziała. Płacz zamienił się w przerażający śmiech a dziecko podniosło głowę. Zamiast łez leciała mu z oczu krew a zęby miał jak wilk, wielkie i ostre. Zjawa krzyknęła tak głośno że padłam na kolana chowając twarz i zatykając uszy, podniosłam głowę jednak nikogo nie było, jedynie miś który leżał na ziemi. Niepewnie podeszłam i podniosłam go, nie miał oczu, zamiast wielkiego uśmiechu był smutek a na środku brzucha znajdowało się serce które było jakby poszarpane. To na pewno nie było halucynacje! Podeszłam do komputera i chwyciłam za komórkę… nie ma sygnału… telefon też nie działa. Kiedy chciałam uruchomić komputer cały ekran był czerwony z napisem na środku „Help Me!”. Poczułam jakby ktoś pod biurkiem delikatnie złapał mnie za nogę. Pociągną ją do siebie i wbił pazury! Syknęłam z bólu i udało mi się jakoś odsunąć od biurka. Miałam całą nogę w krwi która nie chciała mi przestać lecieć. Chwyciłam za chusteczki i usiadłam na łóżku wycierając krew. Tak niesamowicie boli mnie noga… może powinnam się przespać? Może to tylko następny zły sen?! Ułożyłam się w łóżku, włączyłam telewizor i zapaliłam lampkę. Nie mam zamiaru dać się nastraszyć takim zjawiska! Nie wierze w to! Oglądając jakiś serial zauważyłam że ekran cały miga. Widać było twarz chłopca i dziewczynki którzy stali koło siebie i patrzeli na mnie przekręcając głowę. Bladzi, ciemne włosy i te oczy które pożerały spojrzeniem. Próbowałam wyłączyć telewizor ale to nic nie dało! Światło zgasło… cisza tylko cichy śmiech dzieci. Przełknęłam ślinę i poczułam ból u dołu pleców. Leciutko podniosłam kołdrę a tam leżała ta dziewczyna otwierając szeroko usta! Z buzi leciała jej krew tak samo jak palce miała od krwi! Zaczęłam się szarpać a ona zniknęła powtarzając cicho „pomocy”. Przejechałam miejsce gdzie ciągle czułam ból i zauważyłam krew,  ślady od zębów… prawdziwe ślady. To nie może być prawda, a może jednak? Musze się stąd wynieść zanim coś mi się jeszcze stanie! Poczułam dreszcze i zaczęło mi się kręcić w głowie. Ślad robił się coraz większy, do tego krew nie chciała przestać mi lecieć… To koniec? Udało mi się wyjść z łóżka jednak ledwo stałam na nogach. Światła ciągle migały i nie wiedziałam co zrobić! Zauważyłam ślady krwi na podłodze… były to odciski stóp. Niepewnie poszłam kierując się za śladami, zeszłam na dół widząc że ściany są podrapane, całe od krwi. Co się tutaj stało? W ogóle o co w tym wszystkim chodzi? Ślady kierowały na dwór… nie wiem czy powinnam wychodzić. Nagle przez moje drzwi które były ze szkła zauważyłam tą dziewczynę która zaczęła się do mnie zbliżać. 

Z krzykiem pobiegłam do kuchni chwytając za nóż i oddaliłam się kilka kroków. Słyszałam trzaski i hałasy jednak nikogo nie widziałam. Postanowiłam iść dalej za tymi śladami aby sprawdzić dokąd mnie doprowadzą, bez powodu ta dziwna dziewczyna i chłopak się nie pokazują. Wzięłam głęboki wdech i kulejąc doszłam do drzwi wejściowych przez które wyszłam. Krew prowadziła prosto do takiej małej spiżarni. Otworzyłam drzwi, ślady prowadziły do pewnego pomieszczenia do którego nikt nie wchodził. Drzwi są zamknięte i zawsze zastanawiałam się co tam jest… nikt mi nie powiedział. Podeszłam do nich i próbowałam jakoś otworzyć jednak bez skutków. Usłyszałam cichy śmiech i obróciłam się do tyłu. Zobaczyłam ze ta dziewczyna zaczyna się do mnie zbliżać! 

Nie wiedząc co zrobić zaczęłam walić w te drzwi krzycząc jak opętana, odwracałam się co chwile aby zobaczyć czy jeszcze jest. Znalazłam na ścianie zawieszony kluczyk który zabrałam i otworzyłam drzwi wchodząc do środka. To co tam zobaczyłam sprawiło że zaczęłam się bać… pełno ciał przymocowanych do ścian, niektóre były nabite na haki, porozcinane… zrobiło mi się słabo! Nikt tutaj nie wchodził od dawna wiec jak to możliwe że te ciała są świeże! 

Odwróciłam się i chciałam otworzyć drzwi kiedy ta dziewczyna chwyciła mnie od tyłu i zaciągnęła mnie do środka. Próbowałam się wydostać jednak nic to nie dało.
- Będziesz następna – wyszeptała mi do ucha.
- Co… co ode mnie chcesz ? – zapytałam próbując się ogarnąć jednak nie umiałam. Cały czas się trzęsłam i byłam sparaliżowana. Dziewczyna przycisnęła mnie do ściany i stanęła naprzeciwko mnie.

- Była impreza… upiłam się… przez moją głupotę zabiłam mojego brata, rodziców… twoja kolej – powiedziała.
- Nie jestem taka jak ty… - spojrzałam na nią wystraszona.
- To ugryzienie sprawi że zmienisz zdanie… jesteś jak ja… jak ja 10 lat temu – odeszła kilka kroków do tyłu i zniknęła. Poczułam mocniejszy ból w nodze. Upadłam na ziemie nadal trzymając nóż w ręce… o co jej chodzi?
*następnego dnia wieczorem*
- Ślady prowadzą tutaj! – usłyszałam jakiś głos. Nagle ktoś otworzył drzwi i zaczęli świecić latarkami na mnie… Siedziałam w kałuży krwi bawiąc się nożem, sama byłam cała w krwi. Nuciłam coś cicho i spojrzałam na nich… byli to policjanci i moi rodzice. Na mów widok oraz tych ciał zaniemówili. Nie pamiętam co się działo przez resztę dnia, te ciała były inne niż tamte. Rozpoznałam ze byli to sąsiedzi, znajomi… czyżbym… ja ich zabiła?
- Malina… co ty… - moja mama zasłoniła usta.
- Nic mamo… nic… - podniosłam się. Kolor oczu zmienił mi się na czarny, zabrałam ten nóż i zaczęłam podchodzić do rodziców. Ta dziewczyna siedzi we mnie… ona panuje nad moim ciałem… ona jest mną.

Jeszcze raz wielkie dzięki za tyle wejść i mam nadzieje ze nie rozśmieszyłam xD Całusy :*